Historia Pałacu Prezydenckiego
Pałac Prezydencki,
ale wcześniej Rady Ministrów, Namiestnikowski,
Lubomirskich, Radziwiłłów, Koniecpolskich.
Od 1994 r. jest oficjalną siedzibą prezydenta RP, a przy tym największym istniejącym pałacem w Warszawie. Jego historia sięga już XVII w. Budowę rozpoczęto w 1643 r. na zlecenie hetmana wielkiego
koronnego, Stanisława Koniecpolskiego, po jego śmierci w 1646 r., budowę dokończył jego syn - Aleksander. Następnie pałac na krótko przeszedł w ręce rodziny Lubomirskich, by w roku 1685 odkupili go Radziwiłłowie. W latach 20. XVII w. gmach pałacu został przebudowany na niezwykle popularny w tym okresie styl włoski. Podczas panowania w nim
Radziwiłłów pałac stał się miejscem spotkań na najwyższym szczeblu, wydawano w
nim wiele balów i przyjęć. Od drugiej połowy XVIII w. budynek był
wynajmowany. Od roku 1768 zaadaptowano go na teatr, który funkcjonował w
pałacu do powrotu Karola Stanisława Radziwiłła, znanego pod przydomkiem
Panie Kochanku. Po dwóch latach wielki magnat zmarł bezdzietnie,
a pałac odziedziczył czteroletni syn jego przyrodniego brata - Dominik
Radziwiłł. W tym czasie pałac nadal był wynajmowany, w
szczególności bywały w nim trupy teatralne polskie, francuskie i
niemieckie.
![]() |
Pałac Namiestnikowski na grafice Fryderyka Dietricha, 1820 r. |
Pałac posiada bogatą
historię kulturalno- artystyczno- polityczną. W czasie Sejmu
Czteroletniego był główną siedzibą Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji
Rządowej. W 1807 r. była w nim wystawiana sztuka Andromeda, na
której gościem honorowym był Napoleon Bonaparte, a roku 1818 r. to tutaj
miał miejsce pierwszy publiczny koncert ośmioletniego Fryderyka
Chopina. W tym samym roku pałac został odkupiony przez Rząd Królestwa Polskiego dla namiestnika Królestwa Polskiego i tak stał się Pałacem Namiestnikowskim.
Paradoksalnie zamieszkiwał go tylko jeden namiestnik - generał Józef
Zajączek. W czasie powstania listopadowego mieszkał tu jego przywódca,
Józef Chłopicki. W
miejscu obecnego pomnika księcia Józefa Poniatowskiego w 1870 r. stanął
pomnik pogromcy polskich powstań, feldmarszałka Iwana Paskiewcza-
Erywańskiego.
![]() |
Pomnik Iwana Paskiewcza Erywańskiego, odsłonięty w Warszawie w 1870 r. |
Po wyjściu Rosjan z Warszawy w 1915 r., zamek został przejęty przez wojska niemieckie, a 1917 r. zburzono pomnik Iwana Paskiewicza. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pałac przeszedł renowację i stał się siedzibą Rady Ministrów z prywatną częścią mieszkalną dla premiera. W czasie wojny pałac został zaadaptowany na hotel z kasynem, restauracją, i piwiarnią. Podczas wojny i Powtania Warszawskiego budowla nie ucierpiała, choć wycofujący się z Warszawy Niemcy, mieli w planach wysadzenie pałacu w powietrze, fortunnie nie zdążli. Zdążyli natomiast rozkraść większość cennego wyposażenia. W zachowanym jako jeden z nielicznych budynków rządowych w Warszawie stał się ponownie gmachem Rady Ministrów. Po przeprowadzonym remoncie i przeniesieniu rządu na Al. Ujazdowskie, pałac pełnił funkcję reprezentacyjną. W 1965 r. na środku placu postawiono pomnik księcia Józefa Poniatowskiego.
Informacja dla zainteresowanych zwiedzaniem pałacu z oficjalnej strony Prezydenta RP:
Zwiedzanie Pałacu Prezydenckiego jest możliwe dla grup zorganizowanych od
poniedziałku do piątku w godzinach 9:00-15:00 po uprzednim uzgodnieniu terminu.
Zwiedzanie Pałacu jest bezpłatne, odbywa się z przewodnikiem i trwa około 60
minut. Osoby zainteresowane powinny przesłać wypełniony wniosek (pobierz) oraz
listę uczestników (pobierz) na
adres e-mail wycieczki@prezydent.pl lub faksem na numer 22 695 11 09. Uprzejmie
informujemy, że rezerwacji dokonywać mogą wyłącznie instytucje, które nie
zajmują się komercyjnie turystyką. W szczególnych sytuacjach zastrzegamy sobie
prawo do zmiany terminu wcześniej zarezerwowanej wizyty. W dniu zwiedzania należy posiadać przy sobie dokument tożsamości.
Komentarze
Prześlij komentarz